Eile / Lobster
Bíonn Eile ag snámh faoi scáth diamhair Mhuir Éireann
crúb á dhéanamh den lámh atá sínte amach.
Éisteann siad.
Sean-neacha seo na smúite agus na láibe,
Le cogair ghrágacha, a bhíonn le cloisteáil trasna na mara, i bhfad thíos faoin mbruth agus faoin mborradh farraige.
amhail loinneog na fidle ar foluain.
Ar ghrinneall na farraige a bhíonn siad ag sleamhnú agus ag sciurdadh
Rúin dhearmadta á nochtadh lena nóntraí,
Saol nach bhfuil tagtha go fóill á ghairm lena n-adharcáin, le bogha agus téada sínte amach.
Domhantuiscint ar amanna agus spásanna éagsúla ag muintir maorga seo an tseansaoil,
Trasnaíonn siad machairí agus síneann tríd na tonnta, an fharraige mhór agus a créatúir - is beag imní a dhéanann teorainneacha dóibh.
Eile swims with lobsters in the arcane shadows of the Irish sea; outstretched hand touching claw.
She listens.
These old creatures of the murk and mud with raspy whispers that carry across the ocean like the floating tune of a violin; far below the surf and swell.
Their serenading song conjures secrets of ancient images of strange lands where no human-body has seen or been.
Their antennae summon a world yet-to-come with an outstretched bow and strings.
For these dignified ancients carry a deep knowledge of different times and spaces; they traverse planes and reach through waves for the ocean and her critters care not for borders.
Films